من مثه روحم هه
همه جا بودم پــَ
از بچگی بد شانس بودم مینداختم رو دزر نعل
بچه بودم زورم کم بود
زرقا برقا کورم کرد
انگار زندگی بازی بود، منم همیشه خونم کم
نوجوونی پولم کم
تو زیر زمین جونم درد، اومد از هرکی خوشم
فرداش شوهر کرد
همیشه بغضم گرفت ، از همه چی عقدم گرفت
زمونه فرصت گرفت بعد حسین تهی جرات گرفت
روحم بیماره ، به روح اعتقاد داری
روحم می ناله به روح اعتقاد داری
شده بودم جوون شهرو
می رفتم از کوره در و
می رفتم از خونه در سیبیلام جوونه زد
واسه خودم مرد شده بودم، عاشق رپ شده بودم
لقبم تهی شد
با اینکه ریاضی رد شده بودم
مامورا دنبالمون و ماهم بودیم دنبال دود
ماهی نبود از دستمون در بره همه جا افتاده تور
صبح تهران دریغ ار نور
جمعه اجرام ولیعصر بود
اون روزا نزدیکمن ، چه فایده ولی از دور
…
روحم بیماره ، به روح اعتقاد داری
روحم می ناله به روح اعتقاد داری